Şiirlerin Dövüşü / Şairlerin Ölüşü

Yazılanların çoğu sayfalara
Kurşuni renklerle oluştu.

Parmaklarda gezdirilen namlularla
Bunca şair,
Kalemlerle vuruştu.

Sen durdun hepsinin nişangahında.
Yürekler vardı hedef sayfasında.
Bunca yürek katliamında,
Yanmış kağıt kokusu doluştu.
Şairlerin yaralarından,
Kan kırmızı şiirler akıştı.

Tetiklenen ilk heceydi "Aşk"
Gezilen arpacık aralığında,
Gözlerin ateşlerdi kurşunları.

Namlu sesleri bozardı sessizliği.
Kağıt üzerinde sürtüşen,
Kurşun dolu namlu sesleri...

Bilmiyordu hiç kimse!
Bilmiyordu işte...
Sanat değildi şiirlerin dövüşü,
Kâr değildi kimseye şairlerin ölüşü.
Hayali sanıyordu herkes,
Kitaplarla tescillenen düşüşü...

Aşk ölüm getirdi bize.
Mutluluk mu veriyordu size?
Pir Sultan öldü!
Nazım öldü!
Nesimi, Fuzuli, Yunus...
Günü geldi Attila İlhan bile
Kendi kurşunuyla öldü.

Farketmedin belki de,
Artık sıra bende...

Namlum canıma kastetti.
Ucunda kurşuni hayallerim.

Ölmek sırası artık bende.

Oluşacak tek yara,
Kursağım düşecek dara,
Beklenen akacak şiirim.
Alnımın orta yerinde,
İhtiyatlı görünmelerine,
İntiharım olacak mihnetim.

Gözlerin duruyor tetikte,
Sözlerin verecek infazımı.
Sana dair bendeki bekleyişte,
Son defa diyorum ikazımı.

Düello sırası bende,
Tek atılacak bu rulette,
Ölmek sırası bende.

Madem seçiyorsun sessizliğini
ve sunuyorsun sensizliğini
Oku öyleyse...
Oku kanayışımı son kez...

Anlayabilseydin nasıl sevildiğini;
Öldüremezdin şairini(!)
Sahiplenirdin kurşunlanan bilincimi
Yitirmezdin belkide, yitirilmezdim...
Ama anlayamayacaksın,
Ben anlaşılamayacağım,
Tıpkı def/n edilen diğerleri gibi...

Adana - 03.01.13