Şimdi Elimde Çok Var Kalp Kırıklıkları

Şimdi çok var elimde, kalp kırıklıkları.
Ve kendi kırık kalbimin yalnızlığı.
Gözleri yaşlı bir çocuk gibi, çaresiz ve tek.
Hüzünlü, acıtıcı ve bir o kadar da,
Unutturmak istemiyor kendini.
Hiç birşey gelmiyor elimden,
Ne bir dayanağım var,
Ne dert ortağım, ne de biri.
Herhangi biri..
Kimse yok, sessizlik hakim yüreğime.
Ne doğru dürüst ağlayabiliyorum,
Ne de acımı yaşayabiliyorum..
Kim bilir, belki üzerime atılmayı unutulmuştur toprak..
Sadece nefes almakmıdır yaşamak?
Öyleyse bende yaşıyorum..
Sadece nefes alarak.
Şimdi çok var elimde,
Kırıklıklar, acılar, sancılar.
Hangisini toparlasam bilmiyorum,
Hangisini tekrar inşa etsem..
Kime kendimi affettirsem,
Hangi gönlü alsam..
Yok işte, yok..
Ne ben, ne bir başkası.
Ne çâre bilinmeze,
Beceriksizliğe..
Kalmak, o kadar kalp kırıklığıyla,
Tek başına,
Delirircesine..