Sonbahar Yirmi Üç - Hazan

İkramdan ikrama seslenirdi sonbahar yirmi üç.
Balkonlar aşındı aşkımıza.
Sürat dediğin bir farenin kediden kaçış hızıydı,
O zamanlar.
Ya da senin bakış hızındı.
Benim de bakış açımdı sonbahar.
Bahardı.
Ama sondu bu bahar.

Yapraklar...
Dökülüyordu gözlerinden
Kıyamadım ağaçlara.
Hüzn-ü rüzgar esiyor dudaklarından.
Söyleme bana, sus!

Sakın!
Söyleme Aralık şarkısını daha bu aydan.
Trenlerin menzili kalbinden kalbime
Kalbimin mevzusu kader.
Aralık şarkısı ayrılık eder.
Gitme!

Gitme ki;
Kış geldiğinde koyunlar giyelim.
Gitme ki; bahar, yaprakları ağlatmasın.
Uçmadan seyretsin bizi göçebe kuşlar.
Üzülmesin otuz yıl bahar.
Arkamızdan anlatmasın.

Elbisen beyazdan beyzaydı ilk bakışımda
Satır başım üstüne yemin ederim ki,
Aklımdan çıkmadı sonbahar.
Sonbahar yirmi üç,
Günlerden pazar.

Bir kırıntı buseden uzak
Yağmur altında ağlayan;
Ağaçtan yeni düşmüş yollara,
Sevilmesi yasak!

Anlık heyecanımın,
Ömürlük hicranımın adıydı Hazan...

Sebepsiz sonuçlarımın ilişkisi,
Hayatımın lale devrinde,
Gönlümün siyah lalesi...

Sabahları sağımdan doğan,
Ama!
Akşamları solumda batmayan

Hayaliyle dertleştiğim,
Anbean mısra aralarında beslediğim,
Zahmetsiz sevdiğim
Adı gibi sonbahar, yaşı gibi yirmi üç
Namına münhasır tevşih yazdığım kadın.

Hazan...
Hiç olmayan.