Soylu Lordlar Ülkesi: Sümerler III. Kısım

Ölüler Diyarının Kapıları (kur-nu-gi-a)

I - Geri Dönüşü Olmayan Ülke  

görmüyor musun karanlıkta uyuyan

kigal'ın çocuklarını

sonsuza dek aynı düşler bahçesinde

dipsiz bir kuyunun içindeler

onlar ki

bir zamanlar tanrıların sesiydiler
şimdi tozun içinde bir nefes gibiler

II - Enlil'in Laneti  

yer altı kapılarının doğu kenarında

fırat, ölülerin omzundan akar aşağı

sonra hepsi aynı çamurdan geri dökülür

taşın içini delerek geçer çığlıkları şeytanın

geri dönmez oradan ne gök, ne de insan

orada, rüzgar ölülerin saçlarını taşır

ruhlar, dişlerinden zincire vurulmuştur

gece azap içinde olanların göz çukurlarında büyür

sonra hepsi ırmaklara geri döndürülür

III - Ruhun Çemberi

zaman kendi kuyusuna düşer
sonsuzluk, dünya denen çemberin kusurudur

insan çizer o kusurlu çemberi, ortasında kendini bulur

IV - Namtar'ın Yalancı Şahidi

  

elinde ateş, göğsünde buğday tohumu ile

namtar yürür uçurumun kenarında
"ölüm" der, "en eski doğumudur ruhun"

“biz ki her seferinde geri dönmedik mi tufanlardan
ur’un külleri üstünde şekillenir

yeniden doğar insan”

başka hiçbir varlık yoktur ki

kendini kadim sanıp ölümsüzlüğü arayan

namtar’ın yalancı şahidi, insan

sonrasında toprağın altında unutulan

V - Ölüler Sofrasında Sunu / Libasyon  

bir çanak dolusu şarap
ve üç damla insan kanı
yer altına sızar, gölgelerden yükselir dumanı

o duman ki, kur’un nefesidir

içinde ruhların yankısı taşır

rahiplerin ellerinde arpa, süt ve tuz

her damla yere düşerken
göğün kapıları kapanır

çünkü kur’un kulakları taştandır

orada, susuz kalan her ruh

libasyonun kokusuyla yeniden dirilir
ama dirilişleri acıdandır
tattıkları, yaşamın değil
unutuluşun ve hiçliğin şarabıdır

namtar der ki:

“yaşarken tattığın zevklerin kefaretidir bu.”

zira orada, ne mutluluk sonsuzdur
ne de kederin bir sonu vardır

toprak, bir ölü kalbin atışını taşır