Sustu Dil! Söndü Fer

şimdi tam 365 günden 12 sil
ve say!
sayabildiğin kadar

yalnızlığını !

gecelerce yatağında ;
giresin koynuma diye..
beklerken zulümlü saatleri,
binbir nazla öperdin dudaklarımı
içteki yaprak titrerdi.
ellerinin şaha kalkan yağızlığı ,
ürpertirdi tende bedeni.
kor olan külleri savurmak
için geç kalırdın hep...

sevgilim !

şimdi sana her zamankinden
çok ihtiyacım var!
ve bunu asla öğrenemeyeceksin
bu seni unuttum demek değildir

sadece beklemiyorum .

dayanmıyor yüreciğim,
sustu dil ! söndü fer!
kolum kanadım
uzanmaz sana doğru,
rüyalarım bile dargınken
hayallerinin terkedişi
koymadı bu sefer gidişin

inatla geçip gidiyor
bir sene daha
ve sen yoksun
haberin olsun
ben de yokum
beklemeye dayanmadı yüreğim