Süveyda

Uyanıyorum uykulardan
Bir şafak vaktinin
Alaca kızıllığında
Kendimi arıyorum
Yalpalamasından belliydi ruhumun
Ya takılıp düşecekti
Dünya ahvalinin karanlık çukurlarına
Kanatlanıp uçacaktı ya da
Kalubelada verdiği sözün ufuklarına
Belliydi serzenişinden zamanın
Neden
Şimdi

Gel ey şair
Aşktan beslenirdi bu topraklar, sahi
Nerede kalbimiz
Süveyda nerede
Saman alevi değil bu yanan
Bir kıvılcım yetermiş
Bu yürek yangınına
Har olup tutuşan bu dava
Kibritin adı sena

Methiyeler dizilsin memleketin
Evladını vatan uğruna
Avuçlarında kınalarla uğurlayan
Ve öperken gözlerini
Dudaklarına kan bulaşan
Sır tutan, denizlere
Küsmüş analarına
Ekmek derdi dağları aşmış
Yolları boynu bükük adımlayan
Yıpranmış diz kapakları
Alnında bembeyaz güneşler açmış babalarına
Hala bir kalemin çağın gerisinde kaldığını
Düşünen çamurlaşmış zihinlere inat
Alıp eline çağları aydınlatan
O kimi ela
Kimi deniz gözlü çocuklarına.

Ey aşk
Kaf dağının
Yüzükoyun yatan devlerini uyandır
Uyandır ki kaçsın nefretin,
Öfkenin cılızlaşmış sözleri
Anka gözyaşlarını döksün
Kanayan yaralarımıza
Değil misin ki ey aşk
Bir masal anlatırsın bize
Şirin’i, Ferhat’ı
Değil misin ki
Mahşerde buluşturan
Aslı’yı, Kerem’i
Uyan
Uyan ki
Buluşsun kalemler
Hoyrat dizeleriyle şiirin
Uyan ki, yalnız
Sevgiden aksın gözyaşları
Ülkemin

Ey aşk, söyle
Nerede kalbimiz
Süveyda nerede?