Tamahkar

( I )




Kır dileklerimi en onarılmaz yerinden
İçinde kalacak yen kalmadı nasılsa.

Akşamsefası sarhoşluğunun
Martı seslerine iliklediğim düğmelerimi
Çözme zamanı şimdi;
Tüm varlığımla huzura soyunuyorum.

Karanlığa yeminli geceden
Anılar yağıyor tenime
Hissediyorum;
Sana benziyor dokunuşları

Arsızca...



( II )



Eylüle yüz süre dursun
Aklımın kırıntıları
Ben sevdalarımdan kırptığım gözyaşlarımla
Sahipsiz kalmış aç günlerimi doyuruyorum.

Bilirim annem tembihlemişti çocukluğumda
Az sadaka çok bela def edermiş nasılsa.

Tamahkâr dillerim
Aslını inkâr ediyor varlığımın,
Çocuk gülüşlü bulutlarından yağdırıyorum heveslerimi.

Toprak olmanın zor olduğunu bilerek
Katlanıyorum yaşamaya.

Yaşadıkça anlamsızlaşıyorum...

Ölsem belki bir iz bırakırdım aklında.
Belki de;
Dillenirdi kimselere fısıldanamayan yasaklı tümceler.
Duyulunca iklimsiz günahlar
Ve düşünce kucağına
Yolu gözlenen baharlar;
Yasemin kokularını değil
Otopsi odalarının ağır kokularını salar...
Çünkü ölüm
İnsana ne kadar yalnız olduğunu fısıldar...




Mayıs'2009 Aydın...