Tapınak Bahçesinde Bir Mabet Ağacı

Bana soracak olursan;
Ölü bir adam için hiç fena değil
Bıraktıklarının yarattığı dağınıklık
Şaşkına çevirdi inan ki!

Yine de idare ederim..

Zamanın içinden ileriye uzanıp
Merkezine çekilip sana dokunmak
Kataraktlı gözlerimle bir okyanusun içindeyim
Romatizmalı parmaklarımla günlüğümü yazarım


Anladın mı? Kimsenin umurunda olmasa bile
Boş sayfalar önünde sorgulanırım
Etrafımda dönerken kaçmaya başlarım
Sen ki batmayan bir girdap sanırsın
Kalırsın öylece hareketsiz...


Oysa yazılmış ya da kaybolmuş
Gözler önünde bir başka saniyenin kaybı
Değil midir daimi ve ayrı zamandaki anlar
Koyu renkli bulutları bir yükseltir bir alçaltır,
Gökyüzünde asılı bırakır
Sanki günün her rengi son renge bürünen


Mesele de bu ya zaten
‘Sağırlık ve anlayışsızlık çağı bizimkisi
Seviyorum ve de hatırlanmak istiyorum' demeyişi


Oy benim kelimelerime dökülmüş ağaç yapraklarım
Tek bir yürek olmuşcasına
Ya okyanus üzeri mat parlaklığım


Böyle dersem pek adil olmaz
‘Yüreğimde notlardan oluşan bir kağıt yığın
Biraz ara verip bekleyeyim'


Ah... ahh
Çıkarmadan dilden gözaltını
Olmaz ki
Kaçıp geliyoruz defalarca içimize
Neredeyse her biri birer seremoni
Şiirsel fakat anlaşılmaz


Bilemiyorum parmaklar neyi yokluyor
Tuhaf bir sorumluluk binmiş omuzlara
Gerginliğiyle kapı dışarı edilemiyor
Oysa içini kesip acıyı boşaltmalı


Of of 'Aptalın Teki' der mi mabedim
Biz ki yirminci yüzyıl ortalarının yan ürünleri
Hissedemez olduk kendimizi
Benzer yada özel


Düşündürürken bile tercihlerimiz
Lakin gerçek midir paylaştıklarımız
Başkalarını düşünerek uyku halimiz
Değişen lisan değil ki
Değişmeyen ortak insanlığımız


Sanırım o da bir muamma ya...


Nitekim o mabet ağacı anladı;
Bizler renkli camdan üflenmiş birer mahluklarız
Karanlık kürelere benzer panikle yazdıklarımız
Sonuçta yaşattıklarımız kendi aptallığımız