Taştan Heykeller
Bir kış akşamında sen
avuçlarında
donmuş kalbini tutuyordun.
Sevişmelerin dar ağacında asılı
gülüşlerin çokça ezilmiş şekilsiz
taş kaldırımlarda yankılanıyordu.
Senden habersiz
soytarı bir rüzgar takvim yapraklarını uçuruyordu
sen ise bütün mevsimlerde hazan
takvim yapraklarına hüzün bulaştırıyordun.
Saat gece yarısını henüz öpüyordu ki
herkesten habersiz
çok uzak kıtalara gidiyordun
çok uzak kıtalardan geliyordun.
bendeki sokaklardan geçiyordun
yüksek topuklu derin izler bırakarak
bir bilinmezliğe gidiyordun...
Bir bilmecen vardı kimsenin çözemediği
Bir yaran vardı kimsenin iyeleştiremediği
Koynunda mavi gözlü bir çocuk büyütüyordun
Ve sonra...
bir bir sönüyordu şehrin ı/şıkları
gece koynumuzda üşüyordu
ikimiz karanlık
ikimiz taştan heykeller
hiç bir şeye aldırmadan
terk edilmiş bir hayatta
kendimizi arıyorduk
akıcılıgını hiç kaybetmeyen finali saglam bir şiirdi.
şiir incileri hak etmiş bence de kutlarım Metin bey hürmetler.
bu kadar güzel kalemlerin sayfama lütf etmiş olması beni ne kadar sevindirdi bilmezsiniz siz değerli kalemlerin önünde saygıyla eğiliyorum katığınız güzelikten dolayı size teşekür ederim iyiki varsınız sevgi ve saygılar
Senden habersiz soytarı bir rüzgar takvim yapraklarını uçuruyordu sen ise bütün mevsimlerde hazan takvim yapraklarına hüzün bulaştırıyordun.
metin yıldız; iyi şiirler yazıyor,
okuyorum👍
sevgiyle kalın....
Ve sonra... bir bir sönüyordu şehrin ı/şıkları gece koynumuzda üşüyordu ikimiz karanlık ikimiz taştan heykeller hiç bir şeye aldırmadan terk edilmiş bir hayatta kendimizi arıyorduk
Çok keyifle okudum harika bir şiirdi....
Kalemine derman şair... kutluyorum yüreğini... 👍👍😙😙
..anlamı gizinde güzel bir şiirdi..iki can sığdırılmış taş heykelin derinlemesine serüveniydi belki..teşekkürler metin bey..tebrikler..