Terk-i Diyar

kıstım gözlerimi de dünya hala bulanık

siler misin şu gurbeti bu yollardan bi zahmet

akşamüstü dediğin 

eve dönme vaktidir her yerde oysa ki

bir uzak türkü sesi gibi gelir hasret dedikleri

kalp kulakçıklarında yankısı hep yanık

ben de dönemedim henüz aramaktan o şeyi

yedi hicaz arşınlamış gibi yorgun gözlerimle bakıyorum

rayları sökülmüş tren yolları

ve iki cihan  harbi arası yanan sokak lambaları...

git git varılmayan masal şehri, nasıl bir yalansın sen

ben ki perçeminden tanırım yüzünün şelalesini 

yüksek rakımlı diyorlar dağlara uzanan topraklara

Deniz'den uzak olmak değil miydi adı karasallığın, oyum ben

coğrafyayı ayrılık  öğretti bana, zorunlu eğitim bir nevi

kim unutturdu nasıl bir şey olduğunu ellerime babalığın!

onu affetmeyeceğim hiçbir zaman ya Zülcelal...

mağlup gönül, dik başlı gurura karşı yedi bin kez ölü

meydan'dan doğuya doğru parçaladım ayak tabanlarımı

ne bilirsin sen bunları

çarşılar büzüldü, herkes evine döndü o akşamüstü

şelale gözlerime çekildi ve durmadan düştü

gittim 

böylece senden.