Tezgâha Serdim Aşkları

Bir kavisle esmer karanlıkları uyutup
Tebessümün turşusunu kuruyorum
Adım gece, gündüzüm buğulu hece
Şaşkın, çaresiz toprağımı öpüyorum
İçinde sen olmayan şiirleri yakıyorum.

Sensiz geçti mayalanmış baharlarım
Şımarık leylilerdeyim öpüş arıyorum
İlmiklerde sevda, rüzgârda çehreyim
Uyandı sonunda aşkın masum devleri
Zamanın imbiğinden seni sağıyorum.

Tepemde yıldızlarım, içimde bir kadın
Ayak uçlarına kadar arzuyu soluyorum
Çağrılar yükledim yılkı atlarına, kanıyorum
Dokunsam yeniden karışacak, biçareyim
Küskün bir koordinatta Kaf dağını arıyorum.

İpil ipil yağmurdayım ben, çığlığımı da attım
En derin boşluğumda mavileri biriktirdim
Tavım katran karası, buhur kokusu genzim
Akdeniz taşar denizlerimden, zindan içim
Tezgâha serdim aşkları, sat/tım, satı/yorum.

Bu şiirin hikayesi:

Yaşanmışlıkların demir parmaklıklarından kurtulunca yürek, üşümelere tutulur. Başkaldırı aslında yaşanmışlıkların içten içe tutuşan sancısıdır. Bir küçük teknede yolculuklarla yaşanmamış mevsimlere ulaşmak her zaman mümkün değildir. Şiirler uçurup göklere yeni merhabalar umarak aşkın kan mevsimlerini en umarsız gök gürültülerine uğurlamaktan geçen bir şiirdi 'Tezgâha Serdim Aşkları'..
Aşk'ın gerçek değerini bulması dileğiyle...