Tiyatral

20 küsur yıldır hazırlandığımız oyunun arifesinde
ben oynayamayacağım diyip çıkıp gittin sahneden
diyaloglarımı unuttum bahanesiyle koşarken
alevler içindeki kaldırımlardan
ne alevler yakıyordu ayaklarını
ne de gitme diye bağırışlarımı duyuyordun
senin yokluğunda eksik kalacaktı oyun
oynanma şansı yoktu
yaşama şansım yoktu
tek kadın oyuncuydun oyunda
oyunun yönetmeni saygıdeğer
seni özel kılmıştı
kulp bulunamaz güzelliğine
benim çirkin yüzümü eklediğimizde
ne akla hizmet dense de
bir bildiği vardır diyip hazırlandık onca sene
gülünç bir sahnemiz vardı
oyunun başlangıcında
sadece sana komik geliyordu
ben oynarken üzüntüden
kalbimi asmak istiyordum
gidiyordun o sahnede bugünkü gibi
nedensiz hissi tokat gibi
sen giderken senin ayaklarının altındaki
ıslak bir cadde gibiydim
sırtın ağlama duvarımdı
gitme dedikçe sesim çıkmıyordu
sen anlamadan gülüyordun
güldükçe
istenmemiş ressam gibi
kesik kulaklarım oluyordu
duymuyordum dünyanın şarkılarını
denge kemiği kırık
puttan bir hayatım oluyordu sahnenin sonunda
tapınmıyordu kimse hayatıma
kırılıp atılıyordum çukurlara
düşen her parçama da gülüyordun.
yalnızlık giriyordu daha sonraları işin içine
bir odada yalnız yaşayan bir adam oluyordum
gördüklerine inanmayan
bak bu güneş
bak bu ay
bak bu deniz
bak bu aşk dendiğinde
bana ne diyen bir adam oluyordum
yüzünü kaçıran
korkak, hissiz bir adam
ölüm ile iki lafın belini kırmanın dışında
susuyordum
belki de ölmüştüm
bilemiyordum.
finali belli değildi oyunun
hiç prova etmemiştik
gidişine çalışmıştık yıllarca
sen hep gitmiştin
ben hep mutsuz kalmıştım bir odada
yönetmende bilmiyordu finali
20 küsur yıldır hazırlandığımız oyunun arifesinde
ben,
beni öpüp dönersin sanmıştım
kafamdaki final buydu
ama sen
20 küsur yıldır hazırlandığımız oyunun arifesinde
ben oynayamayacağım diyip çıkıp gittin sahneden
senin finalinde oydu.