Tozlu Yollar

Akarım
Bir çocuğun gözlerinden
Tutma beni ak mendil

Tutma
Çok özledim
 Tozlu yollara sarılmayı

Her yerde yaprak

Düşümde sen

Ezilmişler yalnızlıktan

Nar taneleri

Ve açan bir fidanla beraber

Bir güvercin kanat çırpar
Gökyüzünde

Sen

Deprem gibi sarstın beni
Sen

Kara bir bulut gibi

Çöktün üstüme
Kimsenin bilmediği dünyada
Taht kurdun kara gözlüm

Bak

Geçti sonbahar

Gelecek ilkbahar

Oysa dinlemeliydin

Şu kış manzaralarına düşen

Islak nağmelerimi

Ben ki

Şiirlerde kayboldum

Ben ki

Herkesin korktuğu uçurumdan

Koşa koşa atladım

Ve bir kırlangıçın 

Çığlıyla uyandım ben

O kızıl ateşte yanan 

Umutlara

Bir bak kara gözlüm

Sen güldükçe

Közlenir ateş

Lakin o yananlar umut değil

Benim ben

Beyaz tavşanın

Gözlerinden fışkıran kırmızıyı

Tut da 

Götür semaya

Ey saf kuş!

Götür ki

Dumanlar kaplasın her yeri

Ve yine dumanlar kaldırsın

O inmiş perdeleri

Dur yağmur dur

Islatma tozlu yolları

Bilmez misin

Hasretle hemdem olmuş gönlüm

Git başka yere

Git de temizlensin

O kir tutmuş kalpler

Ve belki ben de sarılırım

tozlu yollara