Turuncu Karaltı

Uzandı ellerim,
Taze baharın yeni doğan çiçeklerine,
Kapılarını kapattı
Beğenmedi çirkin yüzümü
Alaycılığın restinde
Ellerim boş kaldı...

Yalnızlığımı, sözsüzlüğümü
Mutsuzluğumun ortasındaki
Ağlayan çirkin yüzümü
Beğenmedi gökyüzü,
Beğenmedi yeni baharlar...

Beğenmedi cennet...

Ama yalnız bir sabah çayında, ufukta turuncu bir karaltısın işte...

Dönmüşsün
Çiçekli topraklara
Cumhuriyetin nedir, sahi
Geçiyor mu söylendiğinde acılar
Kalbinde oturmanın bedeli nedir
Ve saati kaçtır sevmenin
Düşünürken göllerin derinindeki yeşilden gözlerini
Yorgun dudaklarını
Alnında uykuya teslim saçlarını
Ben senin Cumhuriyetinde bir garip yabancı
Ne zaman uğrarsın yıkılmış şehirlerime
Odamı, merdivenlerimi, pencelerimi hep soğuk yer...
Ellerim hep duana aç, duaya aç
Fitne bakışların belaya aç
Gitme derdin
Gittim ve daha da gittim
Göç olmuş güneşli şehirlere...

Neden gitme demedin?...


E F T E L Y A...
(Akdeniz’i cebinde taşıyan kız...)