Uçurum Şiirleri Serisi /III. Kısım

XIV - Mahşerin Çağrısı

gök delinmişti, yıldızlar düşerken fısıldadı gece
sırların mezarına mühür vurulmuştu, lakin
kanla yazılan bir kehanet sonsuza dek susamazdı

sis çöktüğünde, kimse dönüş yolunu bulamadı
karanlık, ruhları bir anahtar gibi çevirdi kendi içine
gölgeler birbirine karıştı
bu çığlık, eski bir lanetin yankısıydı
cellat, yürüdü üzerine rüzgarın

ne bir adım ne bir nefes duyuldu

"zaman" dedi; çürümüş hatıralarla beslenen
aç bir canavardı

"ey, taşlaşmış kanatlarıyla bekleyen melek" dedim

"kimin kanına boyandı ellerin"

mermer gözlü melek, azap içinde gözlerini kaçırdı

kemikleri sızlarken hatıraların

ölüm, kapıyı aralık bıraktı