Uğrak Şiir

Hayal kırıklığına uğradım,
Kimse yoktu...

Çoktan gitmişlerdi...

Geride bir oda dolusu yalnızlığı miras bırakırcasına,
Ölüp gitmişlerdi sanki...

Ve ben,
Duramadım olduğum yerde...

Hasara uğradım bu sefer,
Kimse yoktu...

En çokta sen yoktun,
Yıkık dökük harabe bir ben vardım sadece...

Kalakalmıştım...

Sanki yer yerinden oynamış
Ve gökyüzü düşmüştü birdenbire,
Çökmüştü bütün evren üzerime....

Kaldıramadım bu yükü,
Pek ağırdı...

Düştüm...

Düştükçe senli düşler düşüncelerime,
Düşüp durdum...

Sonra baktım olacağı yok, düşünüp taşındım...

Anladım ki;
Ben senin atıpta
Suyun yüzeyinde sektirmeye çalıştığın taşındım...

Düştüm ellerinden,
Battım...

Kayboldum,
Kaybettiğim ellerinden, kayıp bir derinliğe...


Dalgalandı yarıya indirilmiş yas tutan bir bayrak gibi,
Geçmiş zamanlardan kalma taze acılarım...

Sancılandın bileklerimde, nabzımdın
Kesmek istedim sesini,
Kıyamadım,
Gözlerimden akıttım...

Ağladım...

Dışında kalmıştım çünkü,
Ortasında durduğum şu senli kalabalığın,
En dışında bir yerde...

Bir ben vardım,
Bir de senden yadigar yalnızlığım sadece...

Hayallerimin peşinden koşmaktan yoruldum artık
Ki hüsrana uğradım,
Kimse yoktu...

En çokta sen yoktun...

Sensizdim...

Sensizlik, sessiz olur sandım
Sessiz değildi, yanıldım...

Ölü bir orkestradan çarparcasına şimdi,
Kulak memelerimle sevişircesine,
En hüzünlü iniltiler...

Yaralarımı senden ötürü sızlatıyor
Ve ben şairliğe soyunuyorum nedense...

Cinsiyet değiştiriyor silüetim aynalarda,
Gökyüzü siyah örtüsünü çıplak tenine çekince...

Sen oluveriyor,
Beni vücuda getiren her bir hücre...

Kendimi atıp yatak odasına,
Uykusuzlukla sevişiyorum her gece...

Kendim aldatıp,
Kendim aldanıyorum her defasında sana,
Aklıma her düştüğünde...

Düşüp,
Düş'leyip, anlatmak istedikçe..

Üstüm başım kalbim ruhum kir pasak,
Sırtımda koleksiyon oldu, saplanan her bıçak...


Ki bir bilsen,
Nereye uğrasam,
Bir ben varım,
Bir de bende bir sen...

Bir sen ki oldum olası, hep kaçak...