Uğruna Tek Seferde Ölmektense...

gece elini ayağını çekmek üzeredir
kızıl bir şafak söker kadehimin ufkunda
eflatun kanatlı martıların çığlığıyla bir,
adını haykırırım nergis kokulu uçurumlarda...

vakit su gibi geçip gider
gün biter,
akşam efkara gelir...

günbatımı hava birden değişir
karşı dağlar yağmurla ıslanıp bulutlara kavuşur
bir kuş vurulur kanadından,
keskin bir yağmur tanesiyle...
akşam, günün son ışıklarıyla boğuşur
bulutlar, karanlığı emzirip çoğaltır usanmadan
mor düşer memelerinin rengine..

sevgilim!
gönlümün okyanusunda bir inci tanesiydin sen
kayıp düşüverdin avuçlarımdan,
yosun tutmuş derinlere...
şimdi kimsesizim
atlayacak cesaretim yok ardından,
adına kırılan tek kalemlik ölümlere...

beni benle bırak o halde
düşme hatırıma penceremin kenarından
ben, yüreğimde ikimize ait ne varsa,
doldurup kadehime,
azar azar ölürüm her yudumda
uğruna tek seferde ölmektense...