Usanmış Bir Dilin Sözcükleri

sözcüklerden usandığım bir yaz gecesinin sonunda

beni sana anlatamıyor diye ısırarak dilimi

sokak lambalarının altında beklediğim yağmurla anlaşarak

kaldırım boşluklarını saya saya yürüdüm durdum

keşke bu kadar çok yazmak yerine yüreğimdekileri

ciklet kağıtlarına sarıp fırlatsaydım dağa taşa

cinin hapsolduğu şişe gibi kaybolup gitseydik bir süre

demem o ki bir sevda için bir ömür harcamaya mecbur muyuz

tarifsiz bir zaman çemberinde dönüyordum

hayat eskitilmişlerin yuvası oldu birden bire

her harf bir başkasının heyulası artık

söylemek zor ise yazmak korkunç ötesi

belki de saklamalıyım içimde tüm embesilleri

kör kediyi topal karıncayı inciri narı eyvahları

artık el ele tutuşup gitmenin zamanı

yaşamak denen zulmü çekmeye mecbur muyuz

görüyor musunuz gelen gidiyor gelmeyen de

ne su ne deniz söndürüyor içimizin yangınlarını

ateşe körükle koşanların yurdundayız uzun zamandır

uzun zamandır hepimiz kendi kanımızı emiyoruz

köpüren ağızlarıyla doymak bilmez bir ihtirasa koşan

yılkı atlarının tutan beddualarında gibiyiz

koş koşabildiğince diyor has demirden nallarımız

gelişi güzel geçen zamana kapılıp gitmeye mecbur muyuz

üstümüze üstümüze gelen hatıralardan da sıkıldık

annesini özleyene hikaye gelir gül kokusu

el ele dolaşan çocuların cıvıltıları kurtarsa da günü

umudu yamalı bohçalara sakladığımız o evden beri

geceleri uyumayan adamların cümlesinin avuçlarındadır

güvercin gerdanlıklarıyla o kadınların nazenin halleri

gümüş bir sandıkta saklı kehribar bir kolye gibi

takıp takıştırılamadan bir ömrü tamamlamaya mecbur muyuz

.

.

Önder Yılmaz .. şiir ( Resim : Beti rodrig )