Uzak Y/ol Civarımdan Sana Dönüşler

Aşkın haresinde k/ovulmuş avuçlarımı sen öpmüştün
temmuzun ilk gecelerinde
dudaklarının izi duruyor halâ
yağmur mekânı avuç içlerimde...

O tarumar uyku saatlerinde
bir bilmecenin eksik sözcükleri miydi
bizi tanımsız bırakan?

Ben sana,
''...
en mimlenmiş yerinden
gözlerinden öperim *
...
''
diyen şairin tırnak arasına aldığım dizelerini
aşkı hiç bilmeden mi söylemiştim?

Gözlerinin renginde kaybolmadan öncesiydi
ve sen
sarmaşık kimliğinde şiirler adamıştın bana
adanmış sözcüklerin aşk adamıydın o zamanlarımda
her günüme bir şiirden seslenirdin
şiirimdin yani benim
sessizliğimi yırtan ilk sesimdin...

Geçmişime daldığımdan beridir
aklımın delilikleri boğar nefeslerimi
bu karanlık nöbetlerimin bekçisi
en tiz sesiyle yokluğunun söylentilerini yayar ömrüme
içimde hiçbir sen kalmasın diye!
Madem yokluğunsa ömrüm
yokluğunda olacaksa ölümüm
sol yanımda can yerine taşıdığım sen,
neden!
her gün biraz daha büyümekte?

Ve sen büyürken böylesine,
neden!
aşkın üstü açık acıları birikiyor bende
sen kimliğiyle?
üstü kapalı anılarım
ağrılarım
haykırışlarım bilmem ki kime!

Uzak y/ol civarından sana dönüşlerim kaç oldu?
Kaç umut vuruldu bizsiz akşamların tenhalarında!
Kaç şiir okundu olmadığım mekânlarında?
Kaç kimlik dokundu o mavilim sevdalarına!
Benim kaç sözcüğüm kovuldu
onurumu hiçe s/attığım şafakların gün doğumunda...
Kalbim saymayı unuttu!
Aklımın yokluklarında.

Şimdi kırık dökük bir anıyım,
yaz akşamlarımın aşka düş biriktiren bahanelerinde!

Ve hep aynıyım,
Sarılırken sen yerine hiçe sayılmış şiirlere.

9 Aralık

(Sen sus(a)ma diye ben susmuyorum ve sesinle sızılarımı hep unutuyorum!)
(tarumar şiirinin karalandığı akşamın gecesi biterkendi sesimize o şairin dizeleri eklendi)


*
'bu kez kısa oldu farkındayım
yine yazarım,güzel şeyler yazarım
seni ve acılarını kucaklarım
en mimlenmiş yerinden
gözlerinden öperim!
Hicri İzgören