Vakit Geçmiş Çoktan

Bir ses dünyanın yenilgilerine benden
Bir ses, ölümün yaşamcıl tonuyla
Akıyor bir ırmak göğsümün şırıltısıyla
Ben bin volkan taşıyorum gözlerimde
Gece beni tanır bu yüzden
Bu yüzden uykular benden utanır
Yıldızlara ağarım bir de
Hep geçmiş günlerin soğuk rüzgarları dolanır tenimde
Fırtınalı günlerimden bir gençlik tortusu kalmış içimde:

Uçardım belaların üstüne
Koşardım korkusunu delerek
Uçardım kırlangıçlarına göğümün
Eserdim, fırtınaydım
Şakayıkları incitmeyerek.

Ey tan yerimin serin kızıl sevdası
Ne çok uykular bıraktım sende
Bir vakit gözlerimin ağı sendin
Çok sonradan içimdeki volkanlara yenildin

İşte, raptolunmuş bütün çığlıkları
Törpüleyen o ses
Bir ses yaşamak kadar sancılı
Ölüm kadar gerçek
Duymayan kalmadı seni,
Seni kimse anlamadı
Sana ulaşmaya ramak
Irmaklar dolusu akmaya
Tek bir sebep kalmıştı
Tutuştu tan yerlerinin göğsüme vurduğu hançer:
Enselendim geceye
Bütün mahkumların raptı bende tutuldu.
Şimdi duy desem şu gökler beni duyar mı,
Beklesem ömrüm Sur'a doğar mı?