Yalnız Birer Insan Olduk Seninle

Sana dokunduğumda
buz kesiliyordu tenin
meğerse sen benden çoktan gitmişsin...
ölü bir soğukluğa kaplanmış
tüm duyguların
ve sen onları
bir morg odasında saklarken
ben bir cenazeye
yetişmiş gibiyim...

İkimizde
gün geçtikçe harcanıyoruz
üstünü bile almadan hayattan
ve sen
ela gözlerine
sisler bırakarak gidiyorsun...
kefene sarılı bu kez
ortada bırakılmış tüm anılar,
sanki bir katil gibi
valizinde sürüklüyorsun...

Şimdi
yalnız birer insanız,
belki gün geçtikçe insanlıktan da çıkarız...
sen bir melek olursun kesin
saçlarını bulutlar okşar
yağmurlar altın taslarda yıkar
ve ben
hangi renkli ölümün
kapısında uzanırım...
?eğer duyarsan ölümümü
pişmanlık hissetme kendinde
denize bakan bir yere göm beni
ellerinde papatyalar olsun sadece...?