Yalnızlığın Kısır Döngüsü

deniz feneriyle
hasbihal ediyorduk geçen gece
ay
tepemizde
mahkemenin gizli tanığı edasındaydı
oysa üçümüz de farkındaydık yalnızlığımızın

uzak ışıkların yansıması
suda tuzlu bir sevişmenin
mistik ritüelini sergiliyordu
biz
vurmuştuk çoktan
insan ve yaşam üzerine
felsefenin dibine

o
dedi
deniz feneri
sustuk
bilmem kaç asır önce
bir geminin güvertesinde görmüş
sustuk

sesli güldük
sonra
üçümüz de biliyorduk
geceye karışan
ışıklarımız
yenilecekti doğacak güneşe
ve biz kalabalık bakışlar içinde
yalnızlığı sürecektik

düşsel bir çizgi dedi
deniz feneri
ay ışığı ve ufkun birleştiği yere dönerek
doğum ve ölümün birlikteliği dedi
sustuk
üçümüz de farkındaydık
ikilemin
sustuk

deniz feneri
ne varsa hızla anlatıyordu
sıra aşka gelmişti ki
gün ışığı ufukta beliriverdi
sonrası kısır bir döngü
ay suda yansımasız bir ışık
deniz feneri ışığı örten taş
ben taşta bir leke