Yalnızlığın Şiiri

Yalnızlığın şiiri benim

Beni yazıyor avuçlarına

Saatin kadranından bihaber sorgular sezinliyor

Artık bütün bunlar ayıba kaçıyor

Kalemi kırılıyor sonra

Kaleminin ucunda bir paragraflık yerim kalıyor

Gökyüzüne bulutlarımla bakıyorum

Kuşlar yalnızlıkta şakıyor

Yalnızlığın şiiri benim

Uzandığım kanepelerden beni kaldırıp noktayı enseme koyuyor

Üşüyorum üfleyince acılarıma

Gitmeli diyorum, şiir benken sonunda

Özür dilemiyorum

Beklemiyorum kimsesizliği

Avuç içinde herkeslik bir yer daha kalıyor

Kıskanıyorum

Yalnızlık benden ayrı kimi yazıyor?

Yalnızlık şiiri benim

Hep yazıldım

Hep bittim

Hep okundum

Yarı zamanlı işimden kovdu kaderimde beni

Beni yazmak için

Yaşamaktan alıkoydu

Yalnızlığın şiiri bendim

Avuç içinde yer kalmadı

Bitti

Deftere karalasın istedim

Kağıdındaki boşluklar

Benimle dolmak istemedi

Görmekten korktuğum

Kalabalıklar içine çekti beni...