Yalnızlık Düş/kün/ü
aşk..
ben aşkta hiç nüfus sahibi olamadım..
yalnızlık..
ümitsiz, uzun gecelerde
düzensiz uykularımın yegane refakatçisi
düştüm ellerine..
bazen yalnızlık alfabesinde bir sessiz harfim
dilim làl, gözlerim karanlık..
bazen küçük, şımarık çocuğuyum
dudaklarım bükük,
dudaklarım çırpınırken
yüreğim kırık..
ruhunu kaybetmiş bir gölge gibi
korkunç karanlığında aradım kendimi..
ah yalnızlık;
yağmalama anılarımın sin'ini..!
şimdi solumda sonsuz bir uçurum;
kenarında yürüyorum
ütopik düşlerimi düşlerken..
ten'im ölüm kokuyor..
bu kehanetli bir korku
durdum
bekledim
ve içtim yalnızlığın ruhunu..
ruhum artık ılık bir nefese muhtaç
👍😊
şairler kalabalıklardaki yalnızları oynayan kişilerdir..onların türküsü yalnızlığın acı suyunu içmekle geçer..işte o tek kalmanın ıstırabı var elif sadenin şiirinde..
bir uçurumun kenarında... ve ıslık çalarak... ve yalnız... ve onun için... ütopyalara yürümek... inadına yürümek...
tebrikler Elif... şiirle kal...
ah yalnızlık ,,
arnavut kaldırımlarda, ayak uçlarıma basarak yürüyorum, senli anıları uyandırmaktan korkuyorum.
her köşe başından! her taşın altından! tüm yaşanmışlıklardan! sen çıkıyorsun!..
ne olursun, bir an olsun çık git benliğimden! yalnızlığımı, yalnız bırak...
naçizane şiirimi hatırlattınız ve katılmak istedim.
tebrikler ve teşekkürler.