Yama Mevsimi

vakitlerden kırk yamalı

gerçeklik yaratmıştım

sabaha dolunayı eklemenin

müptezelliğinde

bir ben

bir de kırmızı terliklerim vardı

gökyüzü herkesin harcı değildi

kimi durak çizmişti hayaline

ya da iki fakülte, üç diploma

nereden bileyim belki aşık iki çift göz

yaşamıyordu içimde konuşan biri

siz söyleyin

karanlıkta maviyi başlatan neyse

bende eksikti

gözyaşlarım bazen geçmişten gelip

öylesine kapıyı tıklatırken

ne halde olduğumu yalandan merak eden

bir tanıdık gibi silik ve uzaktı

bazen perdeye takılırdı gözlerim

biri beni düşünüyor demek ne güzeldi

ardından yamalarımı onaran büktü gerçekliğimi

yanan tarlalar, mevsimlik işçiler, sonra yaşlı bir adam

hepsi bir anda geldiler

belki tanrıya yalvaran ellerimden biri gitmişti

sebebi yoktu adım atmanın

hüzünden ayrılmayan yanım

yazdırıyordu bunları

oysa kendime sakladığım adını andıkça

kalbimi söküp sonra

kirini pasını temizleyip yerine takmaktı senin yaptığın

kafamın eksik tahtaları bile

seviyorum dedikçe hatırladım

aşkın izinde geçen zaman baştan yazılmazdı