Yanık izi

_ gece eriyor
hüzün saatlerindeyim
gittikçe bastıran günbatımında
göz kapaklarım taş gibi ağır

Dün kendi kendini dolunayda bir yabancı gibi seyretti gece, keşmekeş ruhunu teslim etmeden önce.

tükeniyor artık kalan zamanı
ve kalan ömrü yalnızlıklarda eriyor

Kabullenilmiş hüsranları müstehzi bir ifadeyle izleyen kader soluk soluğa peşindeyken, doğan güneşle birlikte uyumaktan başka bir isteği yoktu.

_ içimdeki
yanık izleri kim bilir kaç tane oldu
saçlarına taktığım çiçekler gibi
serpilmiş yıldızlar geceye

Öylesine güzeldi ki yalnızlık durgunca parlayan ayda, sedyede taşınırken eski ay veda etti karanlıklara.

yıldızlar yalnız kaldı
sahipsiz

Nihayet şafak söktü; al al kanatlarıyla en güzel şiir oldu sabaha hıçkırıklarla ve içinde bir yanık izi olarak kaldı ay gecenin.

_ gece
sessiz ve ıssız
kararan bulutların çok azı yağıyor
okşayarak çimenleri

Yüreğinde korku koyu bir sis gibi bürüdü geceyi, sonsuzluk hüzün oldu içinde ve artık kararan bulutlar düşmeye hazır.

ıslak çimenlerin üzerinde öylece uzaklara yürüdüm
işte gece böyle bitti

Bu kader hiç yorulmaz mı?