Yapboz

kalbim sessizce atıyor
sebepsiz haykırışların arasından

güneşin yansımasına sarılıp
tutuşuyor rüzgarlar
öyle sereserpe yayılıyor papatyalarımız
düşlerinden kayıyor gökkuşağı
gidişin arkası sızlanıyor gecelerim

türküsü bozuk
kanadı kırık bir kırmızı süzülüyor
dağın eteklerinden
coğrafyası tarihe karışmış kitabın
tozlu sayfalarında dökülüyor aşk

tarifi imkansız sokaklarında
vedalara ezber ediyoruz durmadan

sıralıyoruz tuhaf hayalleri
omuzlardaki ellerin eksikliği ile
yüreği anlatmak mümkün değil belki ama
birkaç satır karalıyoruz
okunur da ayrılığa alışırız belki diye

seni sevmek alışkanlık
seni özlemek alışkanlık
keşke senin vedanı benimseyebilmek de alışkanlık olsaydı

bazen öyle bağırıyorum ki içimden
duysa diyorum
duysa yine de sev(ç)mezdi beni

yol üstünde
korkak çocukluğuma sesleniyor
renklerini kaybetmiş duygularım
bize yeten ne varsa
yitiriyoruz birer birer
eksiliyoruz bataklığa düşmüş bedenimizle beraber

ruh anladıkça
titredikçe üstünde çiçeklerim olan kalbim
ölümün soğukluğunda
soluklanıyor sakladıklarım

aşka düşen
aşkla biten
aşkla tükenen
bitik kelimelerimiz
cesaretimizin en kırık noktasında
kedi alfabesinden seçiyor
düşüncelerini anlatacak yumuşak harfleri

yoksun kalıyor
eski bir mavinin zinciri paslanmış yılları
korkuyor zaman
yok olmaktan

kendi kendini lanetliyor
yılgın ışıklarımızın tümü
tebessümünü kaybetmiş kuşkular kalıyor yalnızlığımıza

ben seni değil
sen beni düşünürken ayrılıyor yapbozlarımız
birleştirmek ne mümkün
uzakken bu kadar yıldızlarımız ...




15.12.16