Yar(a)dan Kalma İzlerim

Koy kapına hüzünleri
bir zerresi bulaşmasın yüreğine
-ki hüzün sende güzel durmuyor.-

Kaç nefesi boğdun bir gecenin zifirinde,
kaç ölümün soluğu sokuldu ensene,
kaç perde yırtıldı,inleyen göğsünde
kaç duayı duymazdın geldin,
kaç bed yüzlü keder ilişti gülümseyişine?

Ahh yüreği yangından kalanım
soğuturken alevleri bir ayazın ortasında
dinmez olmuş feryatların...

Zor zamanlar kapı aralarından sızmış odalarına,
koynunda büyüdükçe büyüyen bir yalnızlık
ve titreyen alevlerin son ışığında son bir hıçkırık...

Hangi zaman bıraktı bu çirkin kederi,
hangi kör olası düşün eşiğinde bıraktın gözlerini
hangi beş para etmez iblis yüzlü karanlık ıslattı kirpiğini
hangi hazanda unuttun o mavi ismini
hangi mevsim aldattı o güneş tenini?

Ahh zamanın pençesinde asılı kalanım
çarmıhındayım...

(...veda eder gibi üşüdüğün,üşüttüğün geceden...)