Yarın Üşür Aşk

Bir sureti olmalı insanın,

aşka benzeyen nağmelerin yitik muhaciri,

yağmur geceyi rehin aldı ruhumda,

eski pencerelerin terk ettiği defterden,

sesini topla rüzgâr 

uykuya dalarım.

Bir menzile akar kan,

bir deryâ susar;

suskunluğun ve sebepsiz fânilerin hazânı,

toprak kokmaz iklimin göğsünde,

gecenin koynunda vuslatlar,

günün teninde yaranın izleri,

kaybolan beldeye döner ayaklar,

küçük nevmî çocuklar,

zamanın sancısına sığınan rüyalar 

dağılıyoruz.

İstersen kalk, gidelim buradan.

Acılar birikince gözlerinde,

ağacın dibinde çöken uçurum,

nasıl görünür ansızın?

Uyanmış itikatlar dökülür,

incinmiş nûrlar.

Sevinçlere ölü doğan bebekler.

Sahi,

hiç sevdam olmadı benim;

gözlerim başlamadan önce başladı,

kırları yok,

yeşili yok,

vatanımın.

Ahh...

Uykumda öperim seni,

boşluğa düşen yalnızlığın korkusunda,

kendimi en çok özlerim.

Yeniden başlamalı hayat,

denizlerin ve kıyıların çekmediği.

Bir sureti olmalı insanın 

birazdan yine yarın olacak,

gün geçecek,

aşk üşüyecek.

Yüzün olmalı,

"kalbindeyim" demeli.

Biliyor musun, Anne:

Terk ettiğim yere hiç dönmedim.

Öldü zannederler.

Bilmiyorum,

yalnızlık kaç kez kalbimi vurdu suyla.