Yıkılmış Karanlığın Ardındaki Şiir

Bu sabah penceremde bahar vardı,
Şiir gibi bir güneş doğuyordu,
Ayazın son saniyeleriydi,
Aklımda gülüşün kalmıştı...

Yıkılmış karanlığın ardındaki şiir,
Yani güneş, senin gülüşünde saklıydı,
Tam anlamıyla sendin baktığım,
Ve gözlerimin kamaştığı bakarken.

İki damla düştü gözlerimden,
Gittiğin güne ait yağmurun taneleriydi,
Her damlada bir gün daha geçiyordu gidişinden,
Saklayamıyordum kederimi.

Seni düşünmek yapabildiğim en güzel şey,
Ve düşünürken ağlamak doyasıya...
Seni düşünürken seninle olmak en tatlı haliyle,
Biraz daha yumuşuyordu hüzün, biraz daha acıyordu gözlerime.

Artık sabah güneşi hiç gitmeyecek,
Seni düşündükçe hiç batmayacak,
Gelişine kadar beynimdeki saklı gülüşün,
Her an yeni bir güneş olarak doğacak penceremde.