Yıllanmış Yalnızlıklar

esrarlı bir gecenin
sessizce ilerleyen saatlerinden biri bu
dönüşü olmayan bir zaman yolculuğundan
yıpranmış yorgun
toza dumana bulanmış odamın duvarları
mum aleviyle dans eden gölgeleri
yaşam sahnesi onların da ötesi
sahne dağınık ölgün gri siyahı
odanın her yerine saçılmış nice kum tanesi

seslerini duyar gibiyim
ki, onlar yaşanmış ya da yaşanamamış anlar
sanki fısıldaşıyor
hep bir ağızdan anlatıyorlar
sesleri birbirine karışıyor
kürdili hicazkar bir saz semaisine dönüşen
ve yarım kalan bir ezgi bu



öylesine dağınığım ki şu an
anlatılmaz bir var oluşun yokluğa teslimiyetinde
hüzün limanlarında demirlemiş
bin yıllar öncesinin hatıralarıyla
sanki paslanmış bir kalemim
kaldığım geçmişte yazmışım bu kederi
yüreğimin batık duvarlarına



geri dönülmez yollarda tükettiğim ümitler
çocuk düşlerimden gülümseyen yüzler
saçlarımda gezinen o anne sıcaklığı
hala içimi ısıtan küçük bir yuvanın
hayal ötesi düşler gibi
yaşanmış mutlulukları
işte
hiç kimse gibi bir yalnızlığın hikayesi bu



unutulmuş gülüşler arasında unuttum
mevsimsizce kendi gülüşlerimi
bu bendeki hüzün hali nice zamanlardan
biliyorum
eskimiş bir Nisan dan
devasız bir derdin yalnızlığında kaybolmuşluğun
bomboş serseri sokaklara
kadersiz yaşanmışlıklara
hele ki yağmurlara
hele ki yağmurlara
biraz da bahara küskünlüğü bu



" nice yıllara "
" nice yalnızlıklara "
demiştim bir zamanlar
ki, yıllar geçti üstümüzden
nice ayrılıklar
artık solan baharlar var
kuruyan yaprakları ömrün
kırık dökük dalları
nedensiz savruluşları rüzgarlara
bütün acıların dağınıklığında

yine de bu gün
madem ki doğum günüm
gülümsemeliyim bir anlık dahi olsa
bütün özlemleri toplamışken
dertleşirken eskimiş anılarla
aşk sabıkalı yalnızlığımla
hemen yanıbaşımda
gece sabahla kavuşurken
sonsuz bir huzura doğru çekip siyah perdelerini
gözlerime ömrün penceresinden
ve sen gülümserken
gamzelerine çekilip uyumalıyım şimdi ...




















5 nisan 2017 istanbul