Yıllar Öncesinden Bir Rüzgar Esti

Bir rüzgar esti, yıllar öncesinden

İnegöl'deki evimizin bahçesinden

O bahçede erik ağaçları vardı.

Asmada salkım salkım üzümler

Ve bir dut ağacı.

* * * *

İki uzun kollu adam

Kollarını açsalar ve uğraşsalar,

Parmakları birbirine değmezdi.

Kalındı dut ağacının gövdesi.

* * * *

O bahçedeki iki katlı

Ahşap bir evde doğdum.

Önceleri Serdar'dım.

Sonraları Serdar Yıldırım oldum.

* * * *

Ben on iki yaşındaydım.

Yaşı benden büyük

Birtakım insanlar tartışıyordu.

Atatürk, bu ülke için ne yaptı diyordu.

* * * *

Ben haykırdım: Atatürk bu vatanı kurtardı.

Türkiye Cumhuriyeti'ni kurdu.

Şimdi özgür ve bağımsız yaşıyorsan

Bunu Atatürk'e borçlusun.

* * * *

Atatürk'e saygı duymalısın.

Devrimlerinin izinden gitmelisin.

Atatürk, Atatürk, Atatürk demelisin.

Atatürkçülüğün en büyük savunucusu olmalısın.

* * * *

" Boş versene çocuk sen ya

Atatürk senin hayatın olmuş.

Sen Atatürk dedikçe

Beynin buz tutmuş, kalbin durmuş. "

* * * *

Ben, hayır, dedim.

Beynim buz tutmaz, kalbim durmaz.

Ben Atatürk dedikçe

Beynim aydınlanır, kalbim hızlı çarpar.

* * * *

Aradan elli yıl geçti.

Doğduğum eve gittim, bahçeye çıktım.

Dut ağacı çok büyümüş, güçlenmiş.

Kökleri dünyanın tabanına ulaşmış.

* * * *

Dedim, dut ağacı gibi,

Yıllarla benim Atatürk sevgim büyümüş.

Kollarımı bir kaldırdım ki,

Ellerim bulutları tutarmış.

SON