Yitirilmiş Nihayetler

1

Gidiyorsun...

harami mevsimler pus’u kuruyor yüzüme

gelip sesime ilişiyor sonbahar.

heybesinde buğuyla

bakır tenli bulutlar dönerek kurşuni griye

gezgin yaşlarını döküyor yaralarıma.

herkesin bir maviye gittiği

bu alabora mevsiminde

sureti kalan sözcüklerden

kanar hatıralar yeniden.

kör bir boşluğun nabzı gibi atar ömür

giderek yiten bir yankıya dönüşür insan.

derinleşir çizgiler, uzanır yüzlere gölgeler

gözlerini unutur aynalar.

ayak izlerinde uzar menzili yolların

rahvan atların dizlerine kapanır hızmalı rüzgâr.

solgun nefesler kırgın sözcüklerin türküsünü söyler.

içine sızdığı bir taşa işler kendini suların gizi.

bir lâl kıvılcım, göğsümde açılmış mihrap içinde

yanar da yanar.

2

göçe duran kuş sürüsü gibi havalanır harfler ile

tufana kurulduğum dudaklarından

göğe sızan bir buğu olan sesin,

bir veda telaşıyla gelip bulur beni.

incinirim...

sonra ağır ağır akıp giderken hayat

artık kayıp gitmeye evrilir.

ölgün imgeleri heceleyerek kırlaşan zaman,

bu yara mevsiminde

gelip yerleşir saçlarıma...

3

gidişinin, masum bir kağıda düşen imgesinde yaralıyım.

her ağrımda,

kelimelerde diri diri ölüyor nefesim

nefesim ki, ismine değin bir boğum,

bir yutku, bir dağ yokuşu.

yankısıyla

mişli dillerin gözleriyle bakan

haflerin mahzeninde ağarıyor ve eskiyor sesim.

ardımdan konmayan bir nokta ile

savruluyorum virgülden virgüle.

devrik cümlelere dönüşüp duruyor varlığım.

isminin sen/ssiz hâline iyelikler eklesem de

sürüp gidiyorum anlamsız bir anlatı gibi.

eksiliyorum.

gül/n açmaz isimler nevasında

düş tutmuyor başka isimler.

vazgeçiyorum.

dilini ısırarak ağlaya ağlaya sükut tutuyor ağzım.

hüzün hokkası kalbime banmış mürekkebin

rıh ereğiyle

ilk harften beri

râvîyim

riddeyim

razıydım,

yitirilmiş nihayetlerde bile adına ben.

dönmüyorsun...

mavisi düşüyor anlamın.

https://www.youtube.com/watch?v=b5RTj2NwdWY&list=RDeji3VL5dkwg&index=2