Yokluğun Saplandı Şairliğime

Söyle bana yokluğunda ne kadar büyürüm
Kaç serçe sığar teninden yoksun avuçlarıma
Ben bilmiyorum
Sen söyle bana!

Bildiğim tek şey,
Yokluğunda hergün öldüğüm!

Evet
Hergün ölürüm
Alabildiğine üşürken kirpiğim,
Gözlerimde yangınlar büyütürüm.
Hiçbir zeytin dalı gölgesi soğutmaz,
Hasretimin alevlerini...
Yalnızlığım vurur,
Koynuma bıraktığın o masum güvercinleri
Kan kusar düşlerim,
Omuzlarım düşer yokluğunun efkârına
Kederlenirim...

Sevemem kimseleri
Ve özlemem hiçbir şiiri
İlhamlarım tam da ayyuka çıkmışken,
Tam da son bademi
Gözlerinden içmişken
Belki de bırakırım şairliği!

Evet
Tat vermez hiçbir şey yokluğunda
Dönüşü olmayan biletler alırım
En ücra suskunluğa...
Sen yoksan!
Arta kalan nedir söyler misin bana?

Sen yoksan!
Kimin gözleri göğümde şafak söker?
Kimin sesi ağlak zamanlarımı tek sözüyle siler?
Kimin gücü yeter
Nazlı hülyalarımın ismi olup,beni böyle konuşturmaya?
Kim cesaret eder sen gibi
Gözlerimden ırmaklar akıtmaya...

Söyle bana!
Yokluğunda kaç çocuk doğar yumak elleriyle?
Hangisinin kokusu siner
Sesinden dökülen maviliğe?
Hangi babanın alnından süzülür terinin helâlliği?
Hangi annenin elleri döker o yüce merhameti?

Sen yoksan!
Bir gül kanar,bülbülün gıyabında
Nergis yeniden ölür,
Suretinin düştüğü sularda.

Sen yoksan!
Yusuf kuyuda!
Mecnun yabancı bir çöl serabında,
Kerem dönmez Erzincan bağlarına,
Emrah düşmez Selvi'nin yollarına,
Kamber'i kim kavuşturur arzusuna?
Kimin gücü yeter,
Tahir'i Nil'den geri almaya?

Söyle bana!

Söyle bana!
Sen yoksan,
Aşk utanmaz mı içimde çoğalmaktan?

(ateş düştüğü yeri yakarken,neden kendiside o alevde yanmaz / söyle ey sevgili! ateşinin hiç mi vicdanı sızlamaz / yetmez mi canımı yaktığı küle dönen canımın yakasını neden bırakmaz !)