Zamanın Ağırlığı

Sabahın ilk ışığında

Her kadın

Aynada kendini arıyor

Kahve fincanının dibinde

Gece yarısı kalan düşler

Çökelti olur

Çocuklar büyür

Her annede bir parça

Çocukluğu gömülür

Babalar

Omuzlarında taşıdıkları yükle

Eğilir zamanla

Yaşlılık yaklaşırken

Kimse fark etmez

Aynalardaki çizgileri

Trenler gelir, otobüsler geçer 

Balyozla vurulmuş şehirlerden

Getirirler

Yorgun yüzleri

İnsan bir kez doğar

Sonra her gün biraz biraz

Ölür

Fark etmeden

Akşam çökerken

Pencereler ışık saçar

Bu sokaktan

Erkekler geçer

Kadınlar bekler

Turgay Kurtuluş