Zeynel Abidin Koçer

Ne söylesem boş 

Ne söylesem yersiz 

Sen sadece yitip giden bir dost değilsin 

Değeri bilinmeyensin

Anlaşılmayansın

Çözülemeyensin 

On beş sene önce tanışmıştık ,

Beraber su soda satmıştık 

Şeker satmıştık şehir şehir 

Sonra ben İstanbul’a 

Sen Hatay’a gitmiştin 

Yollarımız ayrılsa bile 

Abiliğini ayırmamıştım  kendimden 

Bir deprem oldu 

Bir daha duyamadım seni 

Ne yaptıysam izini bulamadım

İskenderun’a gittim seni aramaya 

Bunu hiç bir zaman bilmeyeceksin belki de 

Bulamadım 

İki sene sonra kardeşine rastladım 

Yaşadığını söyledi senin 

Ağladım 

Depremzedelere yardım ediyormuşsun hala 

Dedim yaşıyor ya gerisi önemli değil 

Ama önemliymiş

Bir ay geçmişti üzerinden 

Kanserden öldüğünü duydum bugün 

Konuşabilseydim şayet 

Nasıl oldu diye soracaktım kardeşine 

Ah be Zeynel abi

Gökyüzünde yıldız oldun dün gece 

Kızına doyamadın 

Yaşama doyamadın

Biz senin abiliğine doyamadık 

İnsanın hayatı bir film şeridine benzer bazen 

Bir kere bu şerit gözüne gelir insanın 

Seni bir şeridinde bile hatırlamak güzel 

Ah abim 

Bu gece ağzımdan kelimeler çıkmadı 

Göz yaşlarımda sakladım dualarımı 

Hoşçakal