Ziyan

yaralı bir çağa ömrünü heba etmişsin

çiçekse soldu, şarkıysa sustu, öfkeyse bitti

bütün kaybedenlerin durduğu yerde

artık perdesi açılmayan bir evsin

herkes ya gitti ya hiç gelmedi 

seni dağlara ovalara nehirlere çağıran feryat

göğsüne kapanmış bir yasın bitmez coşkusu

aşksa nasipsizliğin, sevinçse kaybın, umutsa yitiğin

artık kökü kurumuş bir ağaç gibisin

herkes ya işine baktı ya da hiç umursamadı

omzuma yaslan ağla istersen çağlasın ışığın

beni de kapattılar çağın yaralı bağrına

sarhoş oldum,  ağladım

unutmamanın sancısıyla kıvrandım durdum

herkes ya olmadı ya da hiç olmadı

olur öyle rayından çıkar bazen tren

filizlenmez bazen ektiğin tohum

ve sevmez seni çok sevdiğin kimse

geçmez geçsin diye didiğindiğin neyse

herkes ya bilmez ya da bilmek istemez