Zorba

Şakaklarımda
Çürümekle meşgul acının izleri
Hafızamda
Hatırlamadığım bakış serpintileri gibi
Ahlarını bohçalayıp göçüp gitmiş
Anamın
Silik yüzü

.

Güney illerine mi inmeli
Oradan denize mi açılmalı
Ne yapmalı
Sadece uyumalı mı
Yoksa susmalı mı sadece
Geçer mi
Unutulur mu hepsi
Kapanır mı
Ruhumda açılan yaralar
Kabuk bağlaması yetmez
Tamamen silinmeli
Baktıkça görmemeliyim acı geçmişi

.

Gidersem
Kim gelir ki peşimden
Yalnızlıktan başka zaten

.

Hep yaparım bunu
Uçamayan kuşlara inat
Melek kanatları çizerim
Yalnızlığımın omuzlarına
Tüy kadar hafif olsun
Bırakmasın peşimi diye

.

Belki de
Kuşları ve bulutları bu yüzden severim
Gittikleri
Ve geldikleri için geri

.

Oysa
Hiç bir şey benim değildir aslında
Şu uzakta bana gülen
Mavi gözlü göl mesela
Gölde yüzünü yıkayan salkım söğüt
Gizli saklı yaşayan kırılgan nilüfer çiçeği
Rotasını şaşırmış su kuşları
Şu utangaç dağlar
Tepesindeki kar
Ağaçlara dansı öğreten rüzgâr
Sokakları boşaltan yağmur
Altımdaki sandalye
Tepemdeki loşluk
Şu peynir
Şu rakı
Elimdeki bu kalem
Şu kâğıt
Şuradaki ünlem işareti
Mesela bu şiir
Evet bu şiir mesela
Hatta
Yıllarımı feda edip istiflediğim
Benim dediğim ne varsa elle tutulur
Hiçbiri benim değil aslında

.

Çünkü
Hiçlik çölünde bir seraptır yaşamak

.

Çünkü
Tanrının kanından üremiş
Aldığı canlardan beslenen ölüm
Şımarık bir zorbadır
Benim dediğin her şeyi bırakır
Sadece seni alır