Zorbalık Üzerine Mücrim Kargabüken Sözler

vaktiyle içimin kuytularında

kaderin bize ettiği

gidi mücrim kargabüken bir sızıydı

umut gibi, savaşın ortasında büyüyen

ki kader değildi bu

öfkeyle karışık sadakat taşırlarken yüreklerinde

düpedüz, zorbalıkla dayatılmış bir yangını büyüttüler

suskunluklarını kelepçe gibi takmıştır onlar

aynı bozuşmuşlukla çatkın hezeyanlara sığındılar

şimdi ise yitikliğini, müfsit çapa bozan

yortmuş külte fısıltılarıyla örtmeye çalışıyorlar

hakikat bu ya, yine köhne kurnaz döven

serkeş tımar bükü nidalarıyla boğulurlar

teselli aramam bu yüzden bakışlarınızda

masumiyetin altında kaldı ayak izleriniz

sonra ateşten korkup, çocukları katlettiniz

içinizde kaynayan o müfteri övünçlerle savurdunuz onları

büğrü zıpkınlanmış gençlik kaldı bir tek geriye

çarparak gölgelerinize, ağzı bozuk tüccarlar elinde

yeni şehirler icat ettiniz

toynaklı, yavşak savaşların galibi var sandınız

babası belirsiz küfürlerimizle karşılık vermiştik size

anlamadınız, anlamayacaksınız