Atlas'ın evrildiği edebi alan, cümlenin uçurum kenarıdır. O, nesir şiirin(prose poem) sınırlarında, günlük olanın büyüsünü ve sıradanlığın altında yatan karanlık ironiyi arar.
Atlas'ın metinleri, anlık nefes kesen gözlemden doğan, ritmik ve yoğun kısacık hikayelerdir; anıları, rüyaları ve şehir seslerini cam bir şişeye hapseder. Şiirleri okuru durup, bir kaşığın üzerindeki suyun gökyüzünü nasıl yansıttığını düşünmeye davet etmeyi amaçlar. İşlediği bu tarz metinler şiir ile düzyazı arasındaki sınırları ortadan kaldırmayı amaçlayarak kalıplara isyan eder.
Sözcüklerin arasında bıraktığı boşluk, en az yazdığı kadar anlam taşır. İlk kitabı ve ardından gelen diğerleriyse onunla mezara gidecek bir sırdır!