< HaYaT >

O bana gülmeyi öğretti, aynaya en küskün zamanımda... bakıp gözlerine aynadaki suretin, ışığı gördüm hayatı aydınlatan

Tebessümle dünyanın keşfini öğrendim sonra, kaçan zamanın hezimetinden kurtularak, an/ın doruğuna çıkmayı öğrendim mutluca...

Seyreyledim hayatı, yağmurun sağnak gözlerinden...fırtına oldum,çisi oldum...geçti bulut, maviye durdum. Bildim ki; varlıkta bir hiç/im...başkaca değil.

Devrim Tülay