Nazım'a (Dokuzuncu Peron/Kara Tren)

Uzunca bir süre sonra karanlıkta kar yağıyor şiirini, Sarıkamış soğuğuna içirdim
Mavi gözlerinde, açıkçası bu hasreti nasıl yeşerttiğini hep düşünmüşümdür
Daima uzak bir çelişki gibi geldi bana
Aslında
O kabına sığmaz yumruğundan büyük yüreğindeydi hüner, deldi geçti 700 bin km'lik alanı ve o alana da dar geldi:
Memleket hasretin.

Haydarpaşa Tren İstasyonu bir dem, güneş alacalı
Tolstoy'un Dostoyevski'nin göremeyeceği kültürden demet.
Gurbetin amansız bir sürgünle cebelleştiği sayfalarda
Sen yalnızlığın
Adını yalın biçimde sayıklıyordun
Bense o türküdeki trenin yad ellerdeki manasını inceliyordum.

Kim bilir kaç yurttaşın özlemini soluyordu masum duruşlarla.
Zordu günler
Bilmem nasıldı
Anlatılmasa mıydı?

Piraye'nin kurabiyelerinden olsa gerek hapishanede bile sıcaklık.
Kalp damarına sıkışan buza inat
Titriyordu kâğıt
Yakıyordu kalem.

"beni dört duvar arasına, seni de duvarsızlığa mahkûm ettiler"
Demelerin ve tipik evlad acısından da öte bir hatıra sentezi oğlun Mehmet.
Mehmet'ti.

Sahi unutmadan
Abidin nerede şimdi?
Duyulmuyor akrostişlerde gizlediğin adamın sesi
Yahut bir sigara ucunda ağlayan ihtiras
Görülmüyor
Aşikâr olan gerçek
Sen ağlamıştın
Ağlatıyor salkım söğütler
Kim bilir kaçıncı yüzyılın şairlerinin deresine düşüyor yaprakları ağacın
Yorgun koridorların ıssız sesleriyle boğuluyor zaman
Dava
Ve bilek.
Susalım

Şimdi kurşundan da öte cıvamsı ağır hava ve ötesinde Saman Sarısı ufuklar bilmem kaçıncı seni bekliyor tarih.
Her satırına ruhumu düşürsem, sarısı; sayfada aşkla 3 yıla denk gelir mi usta?

Bakıyoruz da şimdi adına itibar vakaları yankılanıyor köşelerde
Kendine itimadı olmayan adamların
Sanat kavgası
Belki kaygısı
Yaşananlar

Yok yok doktor da yalan söyledi, sana
Ne çok haklıydın
Aşk sız olmaz usta
Şimdi temcit pilavı gibi dön dur, şiirlerinde, ne kadar zor ise branda bezine kazıdığın hasret, o kadar zor
Sana yazmak,

Yolunu gözlüyorum,

Candan selamlar

Sevgiyle kal...