Aşkın Karekökü

kapı aralığına teyelli düşler kalır geriye
bir de teyemmüme zarflanmış arzular
mutlak değer bir sevdadan
sevmiştik demeli hiç olmazsa...!

hani
hatalar sollar bazen otoban hızıyla
yol çizgileri kavga eder insanla
görürsün de;
gittikçe uzaklaşır yollar
kaybettiklerin
bir şerit gibi geçer önünden
bir kırık nağme alır seni bindirir üzerine
dalarsın göz kırpmadan ummanlara
konuverir bebeklerin
hafif iç çektiren
tebessümle harman anılara...



acıya bulanmışsa
yaşanmışlık ;
dört duvara hapistir anılar
çıkamaz dışarı!

kurumadıkça , kopmadıkça kökü
ölmez ya çiçekler!
işte aşk;
kökünden ç ı k a m a y a n asal sayıdır!


her şeye rağmen
sevdiğinin
sevda çatısında oturur
bir nehir gibidir
yatağını kucaklar
doğarken
diridir
ve hep
kollar(a) ayrıldığında ölür...!