Ayrıldık mı

Üşüsem İstanbul düşüyor sabahın gözlerine
bakır yüzeylere süzülüyor inançsızlığın
dokunsam kadın dudaklarına
çığlık şiddetinde sessizlik soluyor bu kent
bizi soğuran çan seslerinde duruyor
gölgenin yanaşması mutluluğa
barikatlar azat edildi
sensizlik serbest bırakıldı adı; ayrılık
kimseyi öldürmedim, kimse ölmedi içimde.

İçinde yaşattığın kadar yalnızdık
sevmişliğin kadar mutlu

Sonra;
tutunduğun kadar kuvvetli, gittiğin kadar uzak geldiğin kadar 'merhaba'.
Beklediğin kadar sadık, hatırladığın her anın içinde renkli
sustuğun kadar isimsiz.

Bir dem dilsiz çıkmazlarda çaresiz,
peyder pey azalınca nefesim
huzur verdiğinde yaşayan ve gözlerimden uzakta kaldığında ölü.

Gerildiğinde yüzünde denizlerin şiddeti,
dilinde yıkıldım
ve hüzünlü yağmurdun sırılsıklam, aşktın