Balkonda

''canım çocukluğum
yabancılarla konuşma diye
seslenirken bana
ben
içimdeki yabancılarla, pek kalabalıktım..''

hapşırdım
çok yaşa diyen bir ses duymadım
birden bire geldi hüzün
acıya hayranlığım yok ama
somurtkan bir bakış attı, ruhum
balkondan, karanlık geceye
yine düğümlendi göğüs kafesim
nerede unutursan unut
bulunurmuş yalnızlık
demiş birisi
kim demiş bilmiyorum
ama
yakamoz üzerinde süzülen bir kayıkmışım
ya da
parkta bir salıncak
ya da
ıssız bir sokakmışım
o ara
aniden, kalakalmışım
bu balkonda, bir başıma

ben ağlamıyorum!!!
şehir mi ağlıyor
sokak lambaları bile yanmıyor

ben yalnız değilim!!!
ama
parmağımı çeksem düşer mi ki ay
yalnızlık bu kadar mı kolay...