Ben Bay Hiç Kimse

uyanışçalardan dülger balığına saygılarımla...

ben, bay hiç kimse
yok olmanın dayanılmaz cazibesinde

yukarıya doğru bir düşüşün zemin katında
tebeşirle ölüsü çizilir tekil yalnızlıklar yere

ve evet
ben, bay hiç kimse
oturuyorum ıslak kadınlar sofrasında

yorgun gülüşler dişlerinde ezilir sövgülerin
kaybolmak usul usul yaşanır geriye döndükçe
adına ayrılık derler
kendini bir köprü altına bıraktığında
bir kilise ayini titrer ortaçağ bakışlarının karanlığında

doğru
ben, bay hiç kimse
ötekileştirilen aşkları düşünüyorum

yabancılaşmak bir tene
unutmak, elini, yüzünü, sesini
kör ışıklar alnının çatısına vururken dikenli tellerde
aynaları tanıyamamak
sırt çevirdikçe senden dışarı, bir şiir ile yaşamak

ki
ben, bay hiç kimse
meçhul yolların, zamansız yolcusu

öldükçe ölesin gelir tutkulu bu dünyada
hiç kimseliğin ile
hiçbir yerde
bir hiç uğruna
ölesin gelir, öldükçe

ben, bay hiç kimse
silinir dururum yazgı yokuşunda