Deniz Ve Mavi Gülüşlü Çocuk

ne heyecanlı, şu vapurlar
hüzün renginde bulutlar
martılar, denize dost
özgür misafirler, tutasaklığıma
okşar denizi gözlerim
ne ağıtlarımı dinledi, derinlerin
masumiyet çağında kalan aşklarım
orta yaş krizlerime gülümserken
yakamozda parlar, hâlâ ümitlerim
susarken bile sever, bu şehir beni
hiç sıkılmaz gözlerimden, körfezim
en deli sırlarımla
en derin yaralarımı,yanyana
kuytu koylarında sakladım
bir tek deniz bildi....
aynı kentin insanları
anlar birbirlerini
ben tatsızlaşırken
şekerli çay, sesizce getirildi..

masama konuk şimdi
mavi gülüşlü çocukluğum
şaşırtır mı onu renksizliğim
söylemeliyim veya
büyüyünce, sadece
denizlerin mavi kaldığını....

ama deniz
sus dedi bana, sus...

o hep melek kalacak, gelecek yalan....