Eylül Düştü Toprağa

Eylül düştü toprağa, işte hazan mevsimi
Tende güz sancıları, sızıyor yavaş yavaş
Yeryüzü tuvalinde, suda hüznün resmini
Elde fırça güneşin, çiziyor yavaş yavaş

Gün bereketsiz kaldı, hep geceler çalıyor
Çimenler çiğ tanesi, gece nem soluyor
Yorgun düşmüş kırlangıç, birer birer ölüyor
Son hüzni bestesini, yazıyor yavaş yavaş

Güneşin benzi solgun, eser yok ateşinden
Bulut çekmiş üstüne, sağnak yağmur peşinden
Son kafileye çağrı, baba arı kuşundan
Gökyüzünde senfoni, uzuyor yavaş yavaş

Yaz aşkları vurgunda, seven sevilen sefil
Güller bülbüle küskün, kızıl kavruk karanfil
Her kalkan el ayrılık, şahittir ıslak mendil
Hatıralar düşlerde geziyor yavaş yavaş

Uzaklarda bir şarkı, Eylül gözlüm çalıyor
Beste hüzzam olmalı, bak mey sesi geliyor
İçimde buruk sancı, ne var neler oluyor?
Al yapraklar havada tozuyor yavaş yavaş



yaralı kurt'tan...