Eylül Sancılarım

toz pembe örülü duvarlarımda
ayrılık çatlakları yüz buldu
bedenim kalırken yokluğunun altında,
yıkıldı gölgem güneşe doğru...

kına çiçeklerim soldu avuçlarımda
avare bir eşkiyayım şimdi aşkına
sen giderken,
- hani ortalık toz duman?
çok şey yitirdim delikanlılık namımdan
fakat hiçbir giden,
senin kadar dokunmadı canıma...

gözbebeklerim sığındı ayrılığın ardına
girmedi gözüme bir damla uyku
katlanırdım elbet,
dayanırdım dünyanın bütün fani acılarına
sen yanımda kalsaydın bir ömür boyu...

oysa ki şimdi,
kırık cam parçaları saplandı Eylül sancılarıma
seni yitirirken,
canımın son nefeslerini de harcadım hatırana
kalmadı bir yudum nefes bu kalp ağrılarıma
dayanmadı yürek,
tekledi onca uğursuz şaibe yüzünden...

sen giderken,
lavanta kokulu sandıklarım açıldı
dert saçıldı odalarıma diz boyu
şiir kuşandım hasretin namlusuna
mısralarımda yivli bir kurşun yolu...