Giyotin

Melankoli damlaları darp ederken ruhumun çeşitli bölgelerine,
Ben sensizlikten muzdarip,
Düşmüşken;
Bitap,
Harap,
Yıkıntı halinde ki sarmal merdivenleri ile kırık kalbimin,
Düşsel tırabzanlarına tutunmaya çalışıyorum,
Böylece,
Kısrak duygu hükümdarlığımda açmaya çalışan,
Umut krizantemlerini ayakta tutacağıma inanıyorum,
Zemherinin,
Deli boranına,
Yüz yılın fırtınasına inat...

Adının ilk harfini kullanmıyorum artık,
Dilime günah saydım bile onu,
Zaten o da çoktan göçmüş alfabeden,
Sırtında yamalar içinde koyu bir ceket,
Üç maymunun üçünü de tek bünyede toplayıp,
Konuşmadan,
Duymadan,
Görmeden,
Çekip gitmiş,
Ayrılığı o dahi yedirememiş kendine-kaldıramamış,
Bir belirsizlikte kendini Türkçe'den azat ederek,
Yüksek bir uçurum kıyısından intihar etmiş...

Bir gece vaktiydi,
Ahize son kez gözüme vefakar bir dost göründüğü için,
Ondan yardım istemekte çekinmiyordum,
Lakin gururum bunu kaldıramadı,
Ufak bir bohça alıp yanına yüzüme tükürdükten sonra,
Kapıyı çarpıp gitti,
Ay ışığı bile sırtını döndü bana çekti elini eteğini,
Pervazlarımdan,
Güneş doğmadı buluşma anımız gelmesine rağmen,
Bütün güzellikler beni azl etti hayatlarından,
Neden sonra kavradım,
Terk edildiğimi;
Sevdiğim tarafından ve daha da vahimi,
Beni sevenler tarafından,
Hatta kendim tarafından.

Şimdilerde,
Kadranlar bana acımadan şakaklarımı zonklatırken,
Tek düşmanları benmişim gibi tenime her fırsatta çıkarma yapıyorlar,
Sana benzeyen olur olmaz insanları hep müttefik zannediyorum,
Yalan yanlış sevdaları kendime siper yapıyorum,
Biliyorum...
Bütün bunlar çare olmayacak biçareliğime,
Senden önce esirdim hükümsüzlüğe,
Senden sonra da vereceğim kellemi parlak gözlerinden bir giyotine.